Krop in de keel

Na een week vakantie is de bende terug bijeen. Handen worden geschud, glimlachen uitgewisseld, we zijn blij elkaar terug te zien. Arne heeft nog iets goed te maken, iets wat hij op het einde van de laatste bijeenkomst niet heeft gedaan: de namiddag afsluiten met een lijst woorden die de revue zijn gepasseerd. We knikken van herkenbaarheid, de draad is terug opgepikt en aangespannen. Enkele leden van de stuurgroep van Grijs aan Zet zijn er eenmalig (?) bij vandaag, maar niet om enkel toe te kijken. Meedoen zullen ze, en dat lukt wonderwel. Frans zegt mij tijdens de pauze: “ik smijt me overal in”.

Ons erin smijten doen we: geen ademhalings- of stemoefeningen deze keer. Wel een vraag om alle sociale conventies los te laten: om grenzen af te tasten, te kijken en te voelen hoe we ons tot elkaar verhouden. Opnieuw stappen we door de ruimte, ons hypothetische speelveld. We stappen op elkaar af, en kijken wat er gebeurt, hoe dicht we bij iemand kunnen komen, en wat dan? Spontaan worden knuffels gegeven, zelfs kussen uitgewisseld, klopjes op de schouder uitgedeeld, in de ogen gekeken. De oefening voelt ongewoon, spannend, verrassend, soms ongemakkelijk en verwarrend, alles ineen. Maar het geeft een krop in de keel, het doet deugd, ook al weten we misschien niet goed waarom of hoe dat nu komt. Het maakt ook iets los, en ik zie mensen los komen die tot hier toe eerder afwachtend waren. Die nu sneller dan anders van hun stoel komen om een oefening te beginnen.

Dit theaterproject is nu al een ervaring, en het echte spelen, op basis van een script, moet nog beginnen. Dat belooft.

Fotograaf Willy, die het theaterproject vastlegt, belooft zelfgemaakte koekjes mee te brengen volgende week. Ook dat belooft, al kan ik er zelf niet bij zijn '(“je weet niet wat je mist”). Het is een beurtrol die spontaan is ontstaan, en het maakt van de pauzes bijzondere momenten: niet alleen door de koffie en de thee en de koeken; ik zie mensen bij elkaar zitten en staan, vaak per twee of drie, praten met en luisteren naar elkaar. Het toont volgens mij een diepe genegenheid en betrokkenheid van iedereen, bij het project en bij elkaar.

foto: Willy Houthoofd