Over Chilo de chi-raf en Lydie de leeuw

Deze week neemt Marie-Paule Debaere de pen op en noteert haar impressies:

“Een originele begroeting, deze herfstmiddag. In de vertrouwde cirkel klappen we de hand van onze buur en geven mekaar een knipoog of een attentvolle blik. We zijn weer met geest en lichaam verbonden! Daarna proberen we, en bij velen lukt het vanaf de eerste keer, Hilde na te ‘apen’, een combinatie van eenmaal met onze handen klappen, één keer stampen met onze voet en intussen het scanderen van onze voornaam. Vervolgens transformeren we onszelf in een dier met de eerste letter van onze voornaam; Chilo wordt de chi-raf, Lydie de leeuw,…

In duo zeggen we mekaar goeiedag en vertellen waar we van houden en wat we haten. Hilariteit alom! Een mooie stap in ons theatraal gebeuren :-)

Arne neemt het over en op zijn aansturen wandelen we door onze speelruimte, heel bewust de ‘vreemdeling’ ontwijkend: Lydie, die vergeefs probeert met iemand contact te maken. We beseffen hoe afwijzend enkel lichaamstaal kan zijn. Als robots, stijf en stram, reiken we naar een zitplaats. Ontspanning geeft een heerlijk gevoel. Arnes brief aan de toekomst maakt ons muisstil.

Een zelfgebakken koekje met koffie is welgekomen. Daarna concentreren we ons, in de kring, en met gesloten ogen roepen we een gebeurtenis op in ons verleden die een mijlpaal was. Raf trakteert ons op een prachtig lied van André Hazes. Een sketch waarbij Kathleen en Veroniek kritische vragen stellen aan Lydie over het woonzorgcentrum legt de pijnpunten bloot.

Alweer een namiddag waarbij we ons meer en meer verbonden voelen en verder schrijden in onze ‘verwachtingsvolle’ creatie ‘Grijs aan Zet.’”

Marie-Paule Debaere

foto: Willy Houthoofd