Nederlandse deelgenoten
Marc Vandenberghe uit zijn verwondering dat overal ter wereld mensen met hetzelfde bezig zijn.
‘Of ik melk of suiker wens?’ roept Trudi vanuit haar keukentje. ‘Geen melk, geen suiker’ roep ik terug ‘ben al blij met wat aandacht’. ‘Nou, leuk!’ komt ze glimlachend af met de koffie.
Ik ben in Wateringen Nederland (omgeving Den Haag), op 250 km van mijn huis in Heule. Ik ben op weg naar de begrafenis van een ‘verre’ nicht (letterlijk dus). Om niet te stranden in de verkeerschaos rond Antwerpen, en na een lange rit nét te laat aan te komen op de afscheidsdienst, ben ik een dag vroeger reeds komen uitslapen in een hotel in Delft.
Zo kom ik die morgen ruim te vroeg aan in het dorp van mijn nicht. Mijn GPS laat me parkeren ‘U hebt uw bestemming bereikt!’ op de campus van een groot verzorgingstehuis ‘Careyn De Ark’. Ik stap uit en in een wirwar van wegwijzers zoek ik naar het aanpalende uitvaartcentrum ‘De Waterheul’. ‘Dat ligt hier om het hoekje…’ komt een vriendelijke mevrouw me spontaan helpen. ‘U bent duidelijk een Belg’ zegt ze, als ik haar kort uitleg dat ik veel te vroeg ben. ‘Gaat u even kijken, of daar al beweging is. Anders komt u bij mij, in afwachting, een potje koffie drinken.’ Bij het uitvaartcentrum staan de deuren open, brandt het licht in de ontvangstruimte, maar verder geen beweging… Ik wil terug naar mijn wagen gaan, waarin steeds wat lectuur klaarligt om in afwachting de tijd te vullen.
Dit is echter zonder Trudi gerekend. Ze staat nog steeds de stoep te vegen aan de voordeur van, wat later blijkt, ‘aanleun-woningen’ te zijn. Ik dank haar nogmaals, en probeer een grapje. Dat ‘om het hoekje’ op een rare manier toepasselijk is op een uitvaartcentrum, aanpalend aan een verzorgingscentrum. Op haar beurt probeert zij me uit te leggen wat aanleun-woningen zijn. Ik vergelijk het met wij noemen assistentie-woningen. De faciliteiten lopen grotendeels gelijk met die van bij ons in Vlaanderen. De huurprijzen lijken goedkoper.
Nu we aan de praat zijn, aanvaard ik dan toch een rondleiding en de beloofde koffie.
Raar. Meer dan een uur wisselden we samen onze ervaringen uit...
Alle onderwerpen, waar zij het soms met haar buren van het ‘Arkpaviljoen’ over heeft, kwamen de jongste tijd ook bij ons aan bod in het ‘Theater-project’.
Ze passeerden spontaan de revue. Gemis om wie je vertrouwd was en afscheid nemen van zoveel mensen en dingen. Rouw die steeds opnieuw opduikt. Verdriet in een begrafenis meer om je eigen dochter, je eigen vrouw dan om wie overleden is. Bezorgde betutteling van je omgeving. Stereotype benadering door leiding-gevenden. De volle pot moeten betalen voor broodnodige zorg, maar wel net uit de boot vallen als er premies worden uitgereikt. De warmte en genegenheid van je kinderen en kleinkinderen. Een kring om je heen opbouwen, telkens opnieuw. Openstaan voor spiritualiteit, op zoek naar zingeving, je verzoenen met een eigen invulling…
Het uur vloog voorbij. Een raar uur daar. Met deugddoend gelach, maar ook ruimte voor een traan. Op 250 km van onze deur. In een ander land met een andere cultuur. En vaststellen dat leeftijdsgenoten, waar dan ook, deelgenoten zijn van dezelfde vreugdes, hetzelfde verdriet en dezelfde zorgen. Kan dit toeval zijn? We vroegen het ons allebei af bij het afscheid…
Marc Vandenberghe
foto: Willy Houthoofd
