Orde na de chaos
Fotograaf Willy Houthoofd is er elke week bij wanneer de theatergroep bijeenkomt en stapjes zet richting een afgewerkte theatervoorstelling. Zijn foto’s kan je elke week op deze website (in de beeldbank) bekijken.
Deze week neemt hij niet alleen zijn camera, maar ook zijn pen ter hand, en schreef onderstaande tekst:
“Het vermoeden ontstond toen Maarten in de WhatsApp groep liet weten dat hij een e-mail bericht had verstuurd over de nieuwe locatie voor de repetities: Budascoop. Veroniek had dit bericht niet gekregen. Iemand suggereerde dat er voor haar een geheime uitnodiging aankwam met extra opdrachten, hij had gedroomd van balletschoenen en een roze tutu. Het was eigenlijk gewoon een misverstand, maar toen we die middag aan de inkom van de Budascoop stonden bleef Maarten zwijgzaam, enkel de mededeling dat de sessie zou geleid worden door danser en artistiek duizendpoot, Pol Coussement (artistiek leider, stichter, choreograaf en danser van Polydans en Passerelle): het vermoeden van een speciale repetitie bleef.
Het werd een onvergetelijke reis door het creatieproces van een dans.
Pol suggereerde om eens na te denken over de bewegingen die we zo al doen bij het opstaan en dan tijdens het douchen. Dat ging van krabben over de schouder, wrijven over de armen, trekken aan de neus, de handen voor het gezicht (“moet ik nu al opstaan?”).
Ilse slaagde er in om haar oor op haar schouder te leggen. Dat wilde iedereen wel eens proberen, en meestal lukte dat niet. Probeer zelf maar eens. Was dit nu de inspiratiebron of was het een plotse inval? Bij Chilo ontstond een beweging met hoofd en schouder, voor Pol de aanzet tot een ganse choreografie.
Bewegingen moesten nu simultaan door koppels gedaan worden, elk koppel een andere reeks bewegingen: een chaos. Maar ongemerkt sloop er orde in de chaos, werden de bewegingen gecoördineerd.
De lichten werden gedoofd, en zoals in het ‘echte’ toneel moesten nu de acteurs in het donker hun plaats innemen en moesten de tafels worden gezet. De lichten floepen aan en… er stond niemand, ook geen tafels (wie moest die weer klaar zetten?). Het was niet gemakkelijk, maar na enkele pogingen lukte het prima.
Er werd muziek bijgehaald, de wondermooie song “Après moi (I must go on standing)” van Peter Gabriel, en de oorspronkelijk eenvoudige gebaren in de douche groeiden uit tot een sensuele choreografie.
Om de woorden van Pol te gebruiken:” ik heb niet alles gezien, ik wil opnieuw gaan kijken”. Hou 30 maart maar vrij, en ook de volgende data: één keer zien zal niet genoeg zijn.”
foto: Willy Houthoofd
